دوستان جانم سلام .
خیلی وقته ننوشتم و جا داره یه آنچه گذشت ببینیم با هم .
زندگی که به جان دوست میداشتمش کم کم باعث عذاب شد! و چقدر این عجیبه...
چقدر این تغییر راه عجیبه...حالا که از دور نگاهش میکنم میتونم ببینم کجاها بد بودم . کجاها بد بوده. کجاها باید حرف میزدیم و نشده. کجاها باید عشق رو دو دستی میچسبیدیم و نشده. میگم نشده چون دارم فکر میکنم درسته همه چیز یه انتخابه ولی من واقعا نمیدونم اونچه مثلا سیاوش رو به اون انتخاب ها سوق دادن چی بوده و ما تحت چه شرایطی دست به انتخاب های غلط زدیم و در طول سالهای سال یه زندگی خلق کردیم که عذابش و ناراحتی ش و روح خراش بودنش ، کاملا به آرامشش بچربه ؟
فردا میشه دومین هفته ای که دیگه با هم زندگی نمیکنیم...
من این رو با اشک و خون دل مینویسم. با این که آرزوم شده بود که اون روزها تموم شن اما در کنارشون تموم شدن خیلی چیزهای دیگه واقعا قلبم رو به درد میاره هنوز.
سه روز آخر فقط جنگ و بحث و احساسات بد بینمون بود...
روز قبل تولدم کوروش رو که گذاشتم خونه رفتم تو یه خیابون دوست داشتنی به اسم هالفورد درایو و هر چی فکرم رو ، عقل و منطقم رو و احساساتم رو زیر و رو کردم دیدم دیگه نمیخوام برگردم خونه...
برای خداحافظی و برداشتن مدارکم رفتم خونه...
اصلا دلم نمیخواد بازش کنم که چی شد و چی نشد.کاش اصلا اون چند ساعت از حافظه ی من قیچی بشه برای همیشه .
بعد مدتها میخواستم با تمام وجود بغل بگیرمش موقع خداحافظی...
و بعد مدتها بدون داد و فریاد و تهدید باهام حرف میزد...
دلم میخواد به این فکر نکنم جدایی از کسی که پیشینه ی عشق و عاشقی باهاش داشتی چقدر چیز کثافتیه. ولی هست
زیاد با خودم حرف نزد.زنگ زد به شوهر خواهرم که من عارم میاد بگم خانوادمه ... تا لحظه ای که چمدون و سنتورم رو توی آژانس گذاشتم داخل خونه داشت با تلفن حرف میزد... وقتی میخواستم سوار شم اومد...
خیلی کوتاه بود... بهم یه چیزی از گذشته رو یاد آوری کرد... بهش چیزی رو یاد آوری کردم... با یه دست فقط برای یه لحظه کشیدمش توی بغلم و بعد قلبم رو از سینه ام کندم و سوار ماشین شدم و زار زدم....
کوروش رو از مدرسه برداشتم و رفتیم یک جایی درخواست خونه دادم. فرستادنم هتل و چند روزی اونجا بودم...
دو روز اول خیلی خیلی خیلی بی اندازه سخت بود... تولد سی و یک سالگی ام بود و تنها بودم... تنها بودم و زار میزدم... تنها بودم و حسرت میخوردم... تنها بودم و فکر میکردم. تنها بودم و از خودم میپرسیدم من اینجا چه غلطی میکنم؟
تنها بودم و از خودم میپرسیدم خدایا چی شد زندگی ام ؟ عشقم ؟ شورم؟ ذوقم ؟ و یارم ؟ به سیاوش فکر میکردم و بیشتر میشدن گریه هام... چی شده بود که منی که تحمل نداشتم نوک دماغش از بغض قرمز بشه حالا میدونستم اون هم تو خونه ی خودش داره زار میزنه...
با آدمهایی که روزهای مثل من رو گذرونده بودن حرف زدم. کم کم آروم شدم... در واقع من با تمام حال بدم میدونستم این اتفاق باید میفتاد. پشیمون نبودم.عذاب وجدان نداشتم. ولی برام خیلی سخت بود و هست...
الان بیشتر سعی میکنم از خودم دور شم و از بالا به خودم و حالم نگاه کنم. یه وقتهایی از دستم در میره اما بیشتر اینجوریه.
میدونم صرف احساسات عمیقی که داشتیم دلیل بر اینکه نباید جدا میشدیم نیست.
اغلب سعی میکنم کمتر احساسی به ماجرا نگاه کنم.وقتهایی که کم میارم دلایلم رو یکی یکی با خودم مرور میکنم و آروم میشم .
حالم خیلی آرومه... شبها که میخوام بخوابم آروم و بی استرسم.
با کوروش خیلی بهتریم.
کوروش دیگه یهو ناخن نمیخوره.
بهانه باباش رو هم نمیگیره .یه بار تو هفته پیش گفت دلم براش تنگ شده و من زنگ زدم که با هم حرف بزنن. یه سلام و خداحافظی کرد و تمام شد.
یکبار هم قرار گذاشتیم و سه تایی بیرون رفتیم و شام خوردیم و یه مقدار وسایل رد و بدل کردیم.
هر بار هم دارم خیلی به زیر میرم باز سیاوش یه رفتاری میکنه که میگم پس من تو راه درستی قدم برداشتم...
همین دیروز که زنگ زد کلی توهین بارم کرد. یعنی سیاوش فحش نمیده. ولی خوب قشنگ میزنه به ریشه آدم به اون چیزهایی که خط قرمزهای منن...
حالم آرومه. خوب نه خیلی آروم و نه حتی پیوسته آروم... ولی دارم جلو میرم خوب...
پی اینکه فعلا نمیتونم کار کنم رو به تنم زدم اما خیلی خیلی برام سخته
پی اینکه یه واحد خونه رو با یه خانم سودانی و دو تا بچش شریکم به تنم مالیدم اما خوب تجربه ای نیست که بگم خوبه.
پی تنهای تنها بودن رو به تنم مالیدم و خیلی سخته باز... خصوصا که ماشین هم ندارم و رفت و آمد ها با اتوبوس خودش یه دنیا آدم رو له میکنه وقتی چند روز پشت هم باشه.
-
سیاوش مرد خوبی بود.قلبش خوب بود. من هم همینطور... ولی خوب نشد .بی اندازه خیر خواهشم. بی اندازه این حرفهای گاه و بی گاهش رو میذارم پای زخم قلبش. بی اندازه میخوام حالش خوب باشه.پول جلسات مشاوره اش از ایران رو میدم .با این که ناراحتیش به جونم میمونه اما وقتایی که قرار نیست پاشو از گلیمش دراز کنه باهاش حرف میزنم.میخوام رنج اون رو کم کنم یه جوری. میخوام از همین دور وایسم بهش بگم تو میتونی سرپا باشی و بسازی زندگیتو و لااقل برای بچه ات پدری کنی.
امیدوارم این جدایی سبب خیر و سر آغاز راه بهتری تو زندگی جفتمون باشه...
کریسمس هم خیلی خیلی نزدیک شده...
یه کم احوالم یه جوریه... یعی یه میل عجیب به از سر جام بلند شدن . ترکوندن دارم.ولی همزمان ذوقم رو از دست میدم گاهی...
به پست هدفگذاری سال جدید هم فکر کردم. حتی یه بخشی از دفتر سالم رو درست کردم اما خوب یه خوب که چی هم میاد تو ذهنم.
بی اندازه دوست دارم بگذرن این روزها. تو خونه ی خودم باشم.
راستش برای زندگی خیلی به لندن فکر میکنم.
از اون طرف سیاوش میگه میخواد بره منچستر زندگی کنه.
نمیدونم اینا چی میشن.
فقط میدونم دیگه دوست ندارم منچستر زندگی کنم. بابت یه جریانات خانوادگی که این روزها که احتیاج به حمایت داشتم برعکس شد. دلم از اونا شکسته .
علنا گوشی رو برداشتن زنگ زدن گفتن اصلا رو ما هیچ حسابی باز نکن و فکر کن ما اینجا نیستیم :))
کلا این روزها زهرا خیلی پا به پای منه. حالم رو پرسیده . حواسش بهم بوده. امید هم همینطور. و احمد هم همینطور. دیگه هیچکدوم از خواهرام هیچ دلگرمی و اصلا یه پیام که مینا ما هستیم همیشه برات. متاسفیم بابت این اتفاق تو زندگیت... هیچی. خواهر بزرگه هم یه بار یه وویس داد که امیدوارم به خیر بگذره این جریانات...
مامانم هم انگار میدونه اما خودش رو به ندونستن زده فعلا...
اینا همه بگذرن خلاصه.
من این تنهایی قشنگ خودم رو بردارم و به یه مقصد قشنگی برسونمش.یا در ابتدای یه راه درخشان قرار بگیرم.
الهی آمین
بچه ها ممنونم که منو میخونید :) میبوسمتون
