قشنگ ها سلام و آرزوی سلامتی برای تک تکتون.

عزیزای دلم اول از همه بذارید بگم ممنونم که همراه منید. خیلی دوست دارمتون. و همیشه این وبلاگ مثل خونه ی خودم و شماهاست که توش میشه خودم باشم و بی پرده ظاهر بشم .

این طولانی ترین دوره ی افسردگی زندگیم محسوب میشه.گاهی خیلی بدحال میشم.ولی اشتیاق زیادی به رها کردن نگرانی ها و تجربه ی سلامت و شاد زیستن دارم.

این روزها بزرگ شدنم خیلی برای خودم محسوسه. تحلیل های ذهنی ام و صحبت های با خودم و تک سو نبودن مسیرم به سمت احساس و اتفاقا غلبه ی منطقم بر همه چیز. این رو دوست دارم، اون حالی که میخواستم با سی ساله شدن تجربه کنم رو دارم کم کم توی سی و یک سال و هشت ماهگی میچشم و خوشحالم.

سیاوش و مساله ی جدایی ما هنوز یکی از دغدغه های بزرگ ذهنی منه که خیلی با خودم تحلیلش میکنم و بهش فکر میکنم.

چیزی که براش مشتاقم خداحافظی سالمه ولی چیزی که پیش بیاد نمیدونم چیه و میدونم در هر صورت باید هر جه پیش میاد من رها کنم بره همه ی عذاب ها رو . سیاوش رو بذارم یه گوشه قلبم که زمانی باهاش بهش بیشترین عشق رو ورزیدم.و فقط بگم خوبه که من اون حس رو باهاش تجربه کردم.  ولی خود این در قالب کلمات اینهمه ساده است و در واقع خیلی پیچیده و سخته برام.

درمورد امتحان ریاضی که پست قبل گفتم یادتونه ؟

از نمره ی کل گمونم 63 نمره ی 55 رو گرفتم و بی اندازه خوشحال شدم .

هم خودم هم معلم کالجم و بعدش کمکم کرد تو کلاس یکی از کالج هایی که نزدیک خونه ی خودمه ثبت نام کنم.یعنی همه ی کارامو خودش کرد. من خیلی دوستش داشتم.زن باحالی بود .منو همیشه یاد خاله ریزه با قاشق سحرآمیز مینداخت.

تند تند حرف میزد . خیلی جوک میگفت. قد کوتاه و ریزه میزه بود و موهای سفید کم پشتش رو همیشه بالای سرش کوجه میکرد و یه تل پارچه ای هم میبست.

خدا بهش سلامتی و عمر باعزت بده .

امتحان فاینال زبانم رو هم از دست دادم. روز قبلش کوروش مریض شد و صبح امتحانم چون تب داشت مدرسه قبول نکرد ببرمش و بعد از همخونه ام خواستم همینجور که کوروش خوابه دو ساعت حواسش بهش باشه که قبول نکرد و من هم ایمیل زدم و به معلم ریاضی خبر دادم نمیتونم برم.

ولی جوابمو نداد و من هفته ی بعدش رفتم کالج و به مدیرش گفتمخبری نیست و من تو بلاتکلیفی ام.

دو ساعت نشد که بهم ایمیل زد که توی اگوست یه امتحان دیگه هست و بعدا تاریخ دقیقش رو برام میفرسته.

اینا که تموم شدن ترم جدید که از سپتمبر شروع میشه ترم دیپلم من خواهد بود .

من هنوز درمورد رشته ی دانشگاهی تصمیم قطعی نتونستم بگیرم و راستش یه مدت پیش حتی فکر کردم بارهای زیادی رو شونه مه و دیگه واقعا تحمل ندارم هول هولی خودم رو مجبور به تصمیم گیری کنم. حالا اگه دیر هم شده باشه دیگه دو سه ماه این ور اونور تر تاثیر خاصی برام نداره .

بابت همین فعلا فقط به همین دیپلم فکر میکنم و بعدش ببینم چه میشه.

بابت سردرگمی های زیادم جدیدا از یه لایف کوچ هم دارم کمک میگیرم و خوشبینم که اتفاقات بهتری تو آینده ام بیفته.

مساله ی خونه و چالش هاش به قوت خودشون باقی ان هنوز ولی یه سازمانی پیدا کردم که به جای شهرداری بهم ممکنه خونه بدن. دوشنبه باهاشون یه دیدار دارم که حرف بزنیم و ببینیم شرایط چطوره .خیلی هیجان دارم. واقعا میخوام داستان این برج نوزده طبقه تموم شه.

یک مقدار خیلی زیادی با پسر خوبم در چالشم و ترکش های این شاهد دعواهای من و پدرش بودن ها داره خودش رو کاملا نشون میده.رابطه ی ما دچار چالش شده. عشق بین ما و مکالمه های خوبی که داشتیم دچار چالش شده و به نظر نمیرسه درمانگر کودکی که راهش از ما انقدر دوره و آنلاین کوروش رو میبینه دیگه کاری ازش برامون بربیاد. این نظر خودشون بود.

ولی با تمام وجود میخواد تلاش کنم حال کوروش خوب بشه.

مثل اون سالی که توی ایران تلاشمو کردم و کوروش رو از رنجی که بابت چالش های روحی و زندگی من میکشید نجات دادم.

من هنوز معتقدم که فقط عشق میتونه پایان همه ی رنج ها باشه .

پنجشنبه جشن اخرین روز مدرسه خواهد بود و من براش هیجان دارم . ما خیلی زحمت کشیدیم که امسال به سلامتی طی بشه و حالا درحالی که معلمش به شدت ازش راضیه داره مدرسه رو ترک میکنه. یعنی معلمش بهم گفت بی اندازه خوبه کوروش توی یادگیری فقط ارزو میکردم کاش یه کم هم مینشست سر جاش .. در این حد بچه ی فنر به زیر پاییه...

ارتباطم رو با حمید کمرنگ تر کردم بچه ها. ممنونم بابت همه ی کامنت هاتون و دیدگاههایی که برای فکر به من دادید تو پست های اخیر

یعنی حمید هنوز بی اندازه پر مهر و خوبه . ولی میدونم الان مرزم باید همینجا باشه.

این مدت بیشتر توی جمع دوستان مشترک دیدمش. یا اومده در خونه که چیزی برام بیاره . ولی باهاش کم حرف تر شدم.

بی اندازه اون زمانی که حس میکردم ما دو تا رفیقیم و نه هیچ چیز دیگه رو دوست تر میداشتم .الان بیشتر معذب میشم.

راستی توی اینستا دیدید که موهام رو رنگ کردم اره ؟؟ خیلی دوستشون دارم الان.

باید یه ربع دیگه بزنم بیرون و برم دنبال کوروشم. چون که این هفته گرمای انگلیس بی سابقه بوده دو روزه مدارس دارن زود تعطیل میشن.

دیروز هوای اینجا سی و نه درحه بود باورتون میشه ؟؟؟

ولی خوب دو ماه دیگه کلا باز باید این پیرهن ها و دامن های جینگیلی مستون رو جمع کنم و ایمان بیارم به آغاز فصل سرد :/

فعلا روی ماه تک تکتون رو میبوسم .

برای دوشنبه دعا کتید که دیدارم با پرسنل اون سازمان به سلامتی انجام بشه، یه خونه خوب بگیرم و فصل نویی رو شروع کنم.